Saturday, June 26, 2010

ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಕರಾಳ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ೩೫ ವರ್ಷ!

ಪಬ್ಲಿಕ್ ಮೆಮೊರಿ ಈಸ್ ಶಾರ್ಟ್ ಎ೦ಬ ಮಾತೊ೦ದಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಅನ್ನಬಹುದು. ಯಾವುದನ್ನೇ ಆಗಲಿ ಬಹು ಬೇಗ ಮರೆತು ಮತ್ತೆ ತಮ್ಮ ಧಾವ೦ತದ ಜೀವನದ ದಿನನಿತ್ಯದ ಆಗುಹೋಗುಗಳಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ೩೫ ವರ್ಷಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಅ೦ದಿನ ಪ್ರಧಾನಿ ಇ೦ದಿರಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು, ಭಾರತದ ಸ೦ವಿಧಾನವನ್ನು ಉಲ್ಲ೦ಘಿಸಿ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಘೋಷಿಸಿದ ದಿನ. ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಅಕ್ರಮಗಳು ರುಜುವಾತಾಗಿ ಅಲಹಾಬಾದ್ ಹೈಕೋರ್ಟಿನ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿದ್ದ ಜಗಮೋಹನ್ ಸಿನ್ಹ ಜೂನ್ ೧೨, ೧೯೭೫ರಲ್ಲಿ ಇ೦ದಿರಮ್ಮನನ್ನು ಅಪರಾಧಿ ಎ೦ದು ಘೋಷಿಸಿ ಆಕೆಯ ಲೋಕಸಭಾ ಸದಸ್ಯತ್ವವನ್ನು ಅನೂರ್ಜಿತಗೊಳಿಸಿ ಮು೦ದಿನ ೬ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಯಾವುದೇ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸದ೦ತೆ ಐತಿಹಾಸಿಕ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿದ್ದರು. ಈ ತೀರ್ಪು ನೀಡಲು ಅವರು ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದು ಬರೋಬ್ಬರಿ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳು!

ಅ೦ದಿನ ಪಶ್ಚಿಮ ಬ೦ಗಾಳದ ಮುಖ್ಯಮ೦ತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ಶ೦ಕರ್ ರಾಯ್ ಅದಾಗಲೇ ಇ೦ದಿರಮ್ಮನ ಮಗ ಸ೦ಜಯನಿಗೆ ತು೦ಬಾ ಬೇಕಾದವರಾಗಿದ್ದರು. ಆತ ತಯಾರಿಸಿದ ಷಡ್ಯ೦ತ್ರದ೦ತೆ ಅ೦ದಿನ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಫಕ್ರುದ್ದೀನ್ ಅಲಿ ಅಹ್ಮದ್ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಅಳಿಸಲಾಗದ ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟರು. ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇ೦ದಿರಮ್ಮನ ನ೦ತರ ವಾರಸುದಾರನಾಗಿ ಮೆರೆಯಲು ಅದಾಗಲೇ ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದ ಸ೦ಜಯ ಮತ್ತವನ ಗು೦ಪಿಗೆ ಈ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸುವರ್ಣಯುಗವಾಯಿತು. ಅವರು ಮಾಡಿದ ಅಟಾಟೋಪಗಳಿಗೆ ಅ೦ಕೆಯೇ ಇಲ್ಲದ೦ತಾಗಿತ್ತು. ಅ೦ದು, ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ಜಯಪ್ರಕಾಶ್ ನಾರಾಯಣ್, ರಾಜ್ ನಾರಾಯಣ್, ಮೊರಾರ್ಜಿ ದೇಸಾಯಿ ಮು೦ತಾದವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ದೇಶಾದ್ಯ೦ತ ನಡೆದ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ದಯ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯಗಳಿಲ್ಲದೆ ದಮನ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಎಲ್ಲ ವಿರೋಧಿನಾಯಕರ ಜೊತೆಗೆ ದೇಶಾದ್ಯ೦ತ ಲಕ್ಷಾ೦ತರ ಜನರನ್ನು ಜೈಲಿಗೆ ತಳ್ಳಲಾಯಿತು. ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ಸರ್ಕಾರಗಳಿದ್ದ ಗುಜರಾತ್ ಮತ್ತು ತಮಿಳ್ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಚುನಾಯಿತ ಸರ್ಕಾರಗಳನ್ನು ವಜಾ ಮಾಡಿ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಹೇರಲಾಯಿತು. ಏನು, ಏಕೆ ಎ೦ದು ಕೇಳಿದವರೆಲ್ಲ ಪೊಲೀಸರ ಲಾಠಿ ಏಟು ತಿ೦ದು ಜೈಲು ಸೇರಬೇಕಾಯಿತು. ಎಲ್ಲ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಉಸಿರು ನಿ೦ತು ಹೋಗಿತ್ತು, ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬಹುತೇಕ ನಿರ್ಬ೦ಧಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದು ಇ೦ದಿರಮ್ಮ, ಸ೦ಜಯ ಮತ್ತವರ ಗು೦ಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒ೦ದು ಮಾತನ್ನೂ ಬರೆಯುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸ೦ಜಯ ಮತ್ತವನ ಗು೦ಪಿನವರು ದೇಶಾದ್ಯ೦ತ ಜನಸ೦ಖ್ಯಾ ನಿಯ೦ತ್ರಣದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಆರ೦ಭಿಸಿದ ಕಡ್ಡಾಯ ಸ೦ತಾನಹರಣ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಭಾರತ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ವಿಶ್ವದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೇ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಉಲ್ಲ೦ಘನೆಯಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಕಪ್ಪುಚುಕ್ಕೆಯಾಗಿ ದಾಖಲಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ದೇಶಾದ್ಯ೦ತ ಅದೆಷ್ಟೋ ಅಮಾಯಕರು, ಮದುವೆಯಾಗದ ಯುವಕರೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ಪುರುಷತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಜನರನ್ನು ಪ್ರಾಣಿಗಳ೦ತೆ ಹಿಡಿದು ವ್ಯಾನುಗಳಲ್ಲಿ ತು೦ಬಿ ತ೦ದು ಸ೦ತಾನಹರಣ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿದ ಕುಖ್ಯಾತಿ ಇ೦ದಿರಮ್ಮ ಮತ್ತವಳ ಮಗ ಸ೦ಜಯನಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅ೦ದು, ಚಿಕ್ಕಬಳ್ಳಾಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಪೆರೇಸ೦ದ್ರದ ಟೆ೦ಟ್ ಸಿನಿಮಾವನ್ನೇ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸಾಗಾರವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ನೂರಾರು ಜನರನ್ನು ನಿರ್ವೀರ್ಯರನ್ನಾಗಿಸಿದ ದೃಶ್ಯ ಇನ್ನು ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮು೦ದಿದೆ.

http://sampada.net/a...



೨೧ ತಿ೦ಗಳ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬೆಲೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ೧೯೭೭ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಾ೦ಗ್ರೆಸ್ ಧೂಳೀಪಟವಾಗಿ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಜನತಾ ಸರ್ಕಾರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿತು. ಇ೦ದು ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರದ ಸಾಧನೆಯ ಸಮಾವೇಶಕ್ಕೆ ಬರದ ಕಾ೦ಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಟೀಕಿಸುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಶತಾಯಗತಾಯ ಈ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಕೆಡವುತ್ತೇವೆ೦ದು ಮೀಸೆ ತಿರುವುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಿ೦ದಿನ ಅವರ "ಅಮ್ಮ"ನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಇವರೊಮ್ಮೆ ಓದಿ ನೋಡಬಾರದೆ? ನೆಹರೂ ಸಾವಿನ ನ೦ತರ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಪ್ರಧಾನಮ೦ತ್ರಿಯಾದರು, ಅವರ ಸಾವಿನ ನ೦ತರ ಸಾಕಷ್ಟು ನಾಯಕರಿದ್ದರೂ ಸಹ ಯಾಕೆ ಇ೦ದಿರಮ್ಮನೇ ಪ್ರಧಾನಿ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು? ಇ೦ದಿರಮ್ಮನ ನ೦ತರ ರಾಜೀವ, ರಾಜೀವನ ನ೦ತರ ಸೋನಿಯಾ ತೆರೆ ಮರೆಯ ಪ್ರಧಾನಿ, (ಮನಮೋಹನ್ ಸಿ೦ಗ್ ಆಟಕ್ಕು೦ಟು ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲ!) ಇವರ ನ೦ತರ ರಾಹುಲ್! ಅರೆ, ಭಾರತ ದೇಶವೇನು ಇವರ ಸ್ವ೦ತ ಆಸ್ತಿಯೇ? ಇದು ವಿಶ್ವದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ವ್ಯ೦ಗ್ಯವಲ್ಲವೇ? ಮೀಸೆ ಹೊತ್ತ ಗ೦ಡಸರು ಆ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಇನ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವೇ? ಈ ಭಟ್ಟ೦ಗಿತನಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇ?

ಇ೦ದು ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ತೊಡೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿರುವ ಕಾ೦ಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಒಮ್ಮೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಅತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಕರಾಳ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡೇ ಈ ಕಾ೦ಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರು ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕಿದೆ. ಮು೦ದಿನ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತದಾರರು ಇವರಿಗೆ ಪಾಠ ಕಲಿಸಬೇಕಿದೆ. ಮತದಾನ ನಮ್ಮ ಹಕ್ಕು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ಕೂಡ ಎ೦ದು ಅರಿತು ನಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾವ೦ತರು ತಮ್ಮ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯಿ೦ದ ಹೊರ ಬರಬೇಕಿದೆ. ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಸಾಧನೆಯ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಅತ್ತರೆ ಟೀಕಿಸುವ ಜನರು ಕಾ೦ಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಓದಬೇಕಿದೆ.

Friday, June 4, 2010

ಅರಬ್ಬರ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ....೫.... ದುಬೈನಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನೀಯರು!

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿಯಿಂದ ಕಾಶ್ಮೀರದವರೆಗೂ ’ಪಾಕಿಸ್ತಾನ" ಎಂದರೆ ಕಿವಿ ನಿಮಿರುತ್ತದೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುತ್ತದೆ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ಭಾವಾವೇಶ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಹಿರಿ, ಕಿರಿ, ಮರಿ ಪುಢಾರಿಗಳೆಲ್ಲ ದೊಡ್ಡ ಹೀರೋಗಳಂತೆ ಫೋಸು ಕೊಡುತ್ತಾ ಆ ದೇಶದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಕ್ಷರಧಾಮ, ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟ್ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿ, ಮುಂಬೈ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ಮನದಲ್ಲಿ ಸುಳಿದು ಹೋಗುತ್ತವೆ, ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ನರಮೇಧದಿಂದ ನೊಂದ ಮನ ಅವರಿಗೆ ತಕ್ಕ ಪಾಠ ಕಲಿಸಬೇಕು ಅನ್ನುತ್ತದೆ. ಆದರೆ "ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ರಾಷ್ಟ್ರ" ಎಂದು ಬಿಂಬಿತವಾಗಿರುವ ಅದೇ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಜನತೆ ಸಂಯುಕ್ತ ಅರಬ್ ರಾಷ್ಟ್ರದಂತಹ ವಿದೇಶಿ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸಿರುವ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇತರೆ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಜನತೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಬಾಳುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿ ವಿಷಯ.

ನಾನಿರುವ ಸಂಯುಕ್ತ ಅರಬ್ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಉದ್ಧಗಲಕ್ಕೂ ಸಂಚರಿಸುವ ಕೆಲಸ ನನ್ನದು, ಹಾಗೆ ಕಾರ್ಯನಿಮಿತ್ತ ಸಂಚರಿಸುವಾಗ ಬಗೆಬಗೆಯ ಜನರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವ, ಅವರೊಡನೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಬೆರೆಯುವ ಅವಕಾಶ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಇದರಿಂದ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದ ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಾಯವಾಗಿದೆ. ಸುಮಾರು ೭೫ ವಿವಿಧ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಜನತೆ ಇಂದು ಸಂಯುಕ್ತ ಅರಬ್ ರಾಷ್ಟ್ರದ ವಿವಿಧ ಸ್ತರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಭದ್ರತೆ ಒದಗಿಸುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸುಮಾರು ೪ ಸಾವಿರ ಕೆಲಸಗಾರರಲ್ಲಿ ೫೦೦ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಪಾಕಿಸ್ತಾನೀಯರು! ಶಿಸ್ತು, ಸಂಯಮದ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಅಪ್ಪಟ ಸೈನಿಕನಂತೆ, ಕೆಲಸದ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಇವರು ಕಷ್ಟ ಸಹಿಷ್ಣುಗಳು, ಎಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ತಮಗೆ ವಹಿಸಿದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿಯೇ ತೀರುತ್ತಾರೆ, ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಎಂದೂ ಕೈ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಇವರ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷಾ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯತೆ ಎಂಥವರನ್ನೂ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ, ಮದರಸಾಗಳಲ್ಲಿ ಇವರು ಓದಿದ ಅರಬ್ಬಿ ಭಾಷೆಯನ್ನೇ ಇಲ್ಲಿನ ಆಡುಭಾಷೆಯ ಜೊತೆ ಸೇರಿಸಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಸರಾಗವಾಗಿ ಅರಬ್ಬಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಇಲ್ಲಿನ ಸುಂದರ ಹವಾನಿಯಂತ್ರಿತ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಗಳ ಚಾಲಕರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನೀಯರು. ತಮ್ಮ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿರುವವನು ಭಾರತೀಯನೆಂದು ಅರಿವಾದರೆ ಅವರೇ ಮಾತಿಗೆ ಎಳೆಯುತ್ತಾರೆ, ಲತಾ ಮಂಗೇಶ್ಕರ್, ಸಚಿನ್ ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್, ಅಟಲ್ ಬಿಹಾರಿ ವಾಜಪೇಯಿ, ಎಲ್.ಕೆ.ಅಡ್ವಾಣಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಕ್ರಿಕೆಟ್ಟನ್ನು ನಮ್ಮಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಇವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸಚಿನ್ ಆರಾಧ್ಯ ದೈವ!! ನಮಗೆ ಕಿಶೋರ್ ಕುಮಾರನ ಯಾವ ಹಾಡು ಇಷ್ಟವೆಂದು ಕೇಳಿ ಅದನ್ನೇ ಚಾಲೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಜಿಯಾ ಉಲ್ ಹಕ್, ಬೇನಜೀರ್ ಭುಟ್ಟೋ, ಪರ್ವೇಜ್ ಮುಶ್ರಫ್ ಮುಂತಾದ ನಾಯಕರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ತಪ್ಪು ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಂದಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಸೊರಗಿತು, ಭಾರತದ ವಿರೋಧಿಯಾಯಿತು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ, ದೊಡ್ಡಣ್ಣ ಅಮೇರಿಕಾವನ್ನು ಕಡುವಾಗಿ ಟೀಕಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಣ್ನಗಿನ ನೀರು ಅಥವಾ ತಂಪು ಪಾನೀಯ ಕುಡಿಯುವಿರಾ ಎಂದು ಉಪಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ನಗರದ ಸೊಂದಿ ಗೊಂದಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ವಿಳಾಸಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕ್ಷೇಮವಾಗಿ ತಲುಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಡೆ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ "ತಾನು ಭಾರತ ವಿರೋಧಿಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸ್ನೇಹಿತ" ಎಂದು ತೋರಿಸುವ ತುಡಿತ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಇಲ್ಲಿನ ಭಾರತೀಯರ ಜೊತೆ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿರಲು ಅನವರತ ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ರಜಕ್ಕೆಂದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುವಾಗ ಅಲ್ಲಿಂದ ಏನಾದರೊಂದನ್ನು ತಂದು ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಸಿಹಿ ತಿಂಡಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಅವಕಾಶ ನನಗೂ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಒಬ್ಬ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಹುಡುಗನಂತೂ ಎಷ್ಟು ಬೇಡವೆಂದರೂ ಬಿಡದೆ ಲಾಹೋರಿನಿಂದ ನನಗಾಗಿ ಒಂದು ಜೊತೆ ಶೂಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ತಂದು ಅವನ್ನು ಧರಿಸುವವರೆಗೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ! ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿ, ಸ್ನೇಹ ತೋರುವ ಇವರ ಮುಂದೆ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯ ವಿಚಾರ ಬಂದಾಗ ವಿಷಣ್ಣವದನರಾಗುತ್ತಾರೆ, ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಭಾವನೆಯಿಂದ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರವೇನೂ ಇಲ್ಲ ಸಾರ್, ಇದೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಷಡ್ಯಂತ್ರ ಅನ್ನುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ತೋರುತ್ತಾರೆ. ದುಬೈನ ಕನ್ನಡ ಕೂಟದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ ನನಗೆ ಒಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ಸಂಗತಿ ನೋಡಲು ಸಿಕ್ಕಿತು, ಅದೇನೆಂದರೆ ಜೆ.ಎಸ್.ಎಸ್.ಶಾಲೆಯ ಶಿಕ್ಷಕರಾದ ಈರಣ್ಣ ಮೂಲಿಮನಿಯವರು ರಚಿಸಿದ ಕನ್ನಡ ನಾಡ ಗೀತೆಗಳು ಹಾಗೂ ಇತರ ಕನ್ನಡ ಗೀತೆಗಳಿಗೆ ತಬಲಾದ ಜೊತೆ ಹಾರ್ಮೋನಿಯಂ ಸಾಥ್ ನೀಡಿದವನು ಒಬ್ಬ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಯುವಕ. ಕನ್ನಡ ಬರದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಯಾದರೂ ಪ್ರತಿ ದಿನ ಇವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ತಾಲೀಮು ನಡೆಸಿ ಕನ್ನಡ ಗೀತೆಗಳಿಗೆ ಹಾರ್ಮೋನಿಯಂ ನುಡಿಸಿದ್ದ ಅವನನ್ನು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದವರೆಲ್ಲರೂ ತುಂಬು ಹೃದಯದಿಂದ ಶ್ಲಾಘಿಸಿದ್ದರು.

ಸದಾ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿರಲು ಬಯಸುವ ಇವರದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಥೆಯಾದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ರೀತಿಯ ಜನರೂ ಇಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಕರಾಚಿ, ಲಾಹೋರ್, ಇಸ್ಲಾಮಾಬಾದ್ ಹಾಗೂ ಪಂಜಾಬ್ ಪ್ರಾಂತಗಳ ಜನರು ಸ್ನೇಹಮಯಿಗಳು ಹಾಗೂ ಭಾರತೀಯರ ಜೊತೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿ ಉತ್ತಮ ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಾಜಿರಿಸ್ತಾನ ಹಾಗೂ ಆಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನದ ಗಡಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತಿರುವ ಪಠಾಣ್ ಹಾಗೂ ಪಶ್ತೂನ್ ಪಂಗಡಗಳ ಜನರು ಸ್ವಲ್ಪ ಒರಟರಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇವರು ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಬೆರೆಯುವುದಿಲ್ಲ, ಉದ್ಧನೆಯ ಗಡ್ಡ ಬಿಟ್ಟು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ನೋಟದಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ತಿವಿಯುವಂತೆ ನೋಡುವ ಇವರು ತಮ್ಮ ವಿಚಿತ್ರ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದಲೇ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆತಂಕವಾದಿಗಳೇ ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನ ಹುಟ್ಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇವರ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಮಟ್ಟ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆಯೇ ಅಥವಾ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಬಹುದು, ಭಾರ ಎತ್ತುವ, ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಟ್ರಕ್ ಮತ್ತಿತರ ವಾಹನಗಳನ್ನು ಓಡಿಸುವ ಇವರು ಅಶಿಸ್ತು, ಅಡ್ಡಾದಿಡ್ಡಿ ಚಾಲನೆಗೆ ಹೆಸರಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಇಲ್ಲಿನ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಬಹುತೇಕ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಅಪಘಾತಗಳಲ್ಲಿ ಇವರ ಪಾತ್ರ ಬಹು ದೊಡ್ಡದು. ಆದರೆ ತಾವಾಗಿ ಯಾರಿಗೂ ತೊಂದರೆ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ನಾಗರಿಕನಿಗೆ ಭಾರತದೊಡನೆ ಯಾವುದೇ ಗೊಡವೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅವರು ಭಾರತೀಯರ ಜೊತೆ ಸ್ನೇಹವನ್ನು, ಉತ್ತಮ ಬಾಂಧವ್ಯವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ, ಕುಮ್ಮಕ್ಕು ಕೊಟ್ಟು ತೆರೆಮರೆಯಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡೆ ಆಟ ಆಡಿಸುತ್ತಿರುವ ದೊಡ್ಡಣ್ಣ ಅಮೇರಿಕಾ ತನ್ನ ಕುಟಿಲ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಿದೆ. ಭಾರತ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ನೆಲೆಸುವಲ್ಲಿ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಜರೂರಾಗಿ ಆಗಬೇಕಿದೆ. ಆದರೆ ಒಬಾಮಾಗೆ ಇದು ಅರ್ಥವಾಗುವುದೇ? ಇದು ಯಕ್ಷ ಪ್ರಶ್ನೆ.