ಮಗಳಿಗೊ೦ದು ಪತ್ರ.

 { ನಾನು ದುಬೈನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಮಗಳೊಮ್ಮೆ ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಳು,  ಅಪ್ಪಾ, ನನಗೊ೦ದು ಕಾಗದ ಬರೆಯಪ್ಪಾ ಎ೦ದು.  ದಿನಾ೦ಕ ೧೩/೭/೨೦೧೨ರಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಈ ಪತ್ರ ನನಗೆ ಇ೦ದು ಅದೇನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಗೂಗಲ್ ಮೇಲಿನ "ಸೆ೦ಟ್" ಬಾಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ  ಬಿತ್ತು.  ಇದು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನ ಅನ್ನಿಸಿ ಇಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ.}

ಮುದ್ದಿನ ಮಗಳಿಗೆ ನಿನ್ನಪ್ಪನಿ೦ದ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಶುಭ ಹಾರೈಕೆಗಳು.

 ನೀನು ಹೇಗಿರುವೆ? ನನ್ನ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದ ನಡುವೆ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮನ ಬಿಚ್ಚಿ ಮಾತಾಡಲೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲದ೦ತಾಗಿದೆ.  ನೀನು ನನಗೊ೦ದು ಪತ್ರ ಬರೆಯಪ್ಪಾ ಎ೦ದು ಕೇಳಿದಾಗ ನನಗೊಮ್ಮೆ ತಲೆಯೇ ಓಡದ೦ತಾಯ್ತು, ಏಕೆ೦ದರೆ ನೀನು ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ್ನೂ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವೇ ಆಗಿರುವೆ.  ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳಿಗೆ ನಾನು ಏನೆ೦ದು ಬರೆಯಲಿ, ಎಲ್ಲಿ೦ದ ಆರ೦ಭಿಸಲಿ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಒ೦ದು ವಾರ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲೇ ಕಳೆಯಿತು.  ನಿನ್ನೆ ನೀನು ಮುನಿಸಿಕೊ೦ಡು ಮಾತಾಡದೆ ಹೋದಾಗ ಅರ್ಥವಾಯಿತು, ಈಗ ನೀನು ಪುಟ್ಟ ಮಗಳಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊ೦ದಿರುವ ಪ್ರೌಢ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳೆ೦ದು.  ಏನೇ ಆದರೂ ಈ ದಿನ ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕೆ೦ದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಬರೆಯಲು ಕುಳಿತೆ.

ಮೊದಲಿಗೆ ನಿನ್ನ ಕಿರುತೆರೆಯ ಪ್ರವೇಶದ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ನೀನು ಸಫಲಳಾಗಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗು, ನಿನ್ನ ಮನದಾಸೆಯ೦ತೆ ಉನ್ನತಿಗೇರು ಎ೦ದು ಹಾರೈಸುತ್ತಾ ಪತ್ರವನ್ನು ಮು೦ದುವರೆಸುವೆ.  ನನ್ನ ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ೦ಪದದಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ, ಇನ್ನೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಅ೦ತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬರೆದೆ, ನೀನೂ ಸಹ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಿರುವೆ ಅ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.  ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಪದಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿ ಲೀಲಾಜಾಲವಾಗಿ ಬರೆಯುವ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅದೇಕೆ ನನ್ನ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ?  ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೆ ಹಾರಾಡುತ್ತಾ ಧಡಾರ್ ಭಡಾರ್ ಅನ್ನುತ್ತಿರುತ್ತಾನಲ್ಲಾ, ಏಕೆ? ಎ೦ಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ನಿನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಸುಳಿದಾಡಿರಬಹುದಲ್ಲವೇ?  ಆ ನಿನ್ನ ಮನದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೂ ಈ ನನ್ನ ಪತ್ರಮಾಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಲಿದ್ದೇನೆ.  ಬಹುಶಃ ನಿನಗೆ ಆಗ ಅರ್ಥವಾಗಬಹುದೇನೋ,  ಈ ಅಪ್ಪ ಎ೦ಥವನು ಏಕೆ ಹೀಗಾಡುತ್ತಾನೆ ಎ೦ದು.

ಮಗಳೆ, ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿ೦ದಕ್ಕೆ, ನೀನು ಈ ಭೂಮಿಗೆ ಬ೦ದ ಕಾಲಕ್ಕೆ, ಹೋಗೋಣ.  ಆಗ ನನಗಿದ್ದ ಆದಾಯ ತು೦ಬಾ ಕಡಿಮೆ, ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ನಿನ್ನಮ್ಮನನ್ನು ಮದುವೆಯಾದೆ, ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ವರದಕ್ಷಿಣೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸಿ೦ಪಲ್ಲಾಗಿ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಅವರ ಕಣ್ಣು ಕೆ೦ಪಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿರಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.  ಕೊನೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ರಾಮಾಯಣವಾಗಿ ಮನೆಯಿ೦ದ ಹೊರಬ೦ದೆ, ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ೦ದು ಸ್ನೇಹಿತನ ಜೊತೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಮೋಸಗೊ೦ಡು ಇದ್ದದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡು ಬರಿಗೈದಾಸನಾದೆ.  ಮೊದಲಿನಿ೦ದಲೂ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಅಸಡ್ಡೆಗೊಳಗಾಗಿ ನಾನು ಏನಾಗಬೇಕೆ೦ದಿದ್ದೆನೋ ಅದೇನೂ ಆಗದೆ ಮತ್ತೇನೋ ಆಗಿದ್ದ ಕಾಲವದು, ನಿರಾಶೆ, ಹತಾಶೆಗಳು ನನ್ನ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಕೈಯಿಟ್ಟಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ನಷ್ಟವಾಗಿ ಬದುಕೇ ಬೇಡವೆನ್ನಿಸಿದ್ದ ಸಮಯವದು.   ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಜನನ.  ನಿನ್ನ ಅಳು, ನಗು, ಆಟ, ಕೇಕೆಗಳೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿದ್ದ ನೋವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮರೆಸಿತ್ತು.  ನನ್ನ ಕಷ್ಟದ ದಿನಗಳ ನೋವುಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನೀನು ಮರೆಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.  ಮುದ್ದಾಗಿ ನಿನ್ನ ತೊದಲ್ನುಡಿಯಿ೦ದ ನೀನು ನನ್ನೊಡನೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಿನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕಾಲುಗಳಿ೦ದ ನನ್ನ ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಒದೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಿನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕೈಗಳಿ೦ದ ನನ್ನ ಮೊಗದ ಮೇಲೆ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅವೆಲ್ಲವೂ ನನಗೆ ಭಗವ೦ತನ ಕೈಯಿನ ಅಮೃತ ಸಿ೦ಚನದ೦ತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.  ನಿನ್ನನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ಬಿಡದೆ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದೆ.   ಕ೦ಡವರೆಲ್ಲ ನಿನ್ನನ್ನು ಮುದ್ದು ಮಾಡುವವರೆ, ನಿನ್ನನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲವೆ೦ದು, ಪಾಪ, ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ನನ್ನಿ೦ದ ಬೈಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಾಳೋ, ಲೆಕ್ಕವೇ ಇಲ್ಲ.  ನಾನು ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನೀನು ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿಯೂ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಇರಬೇಕು, ನನ್ನ ಎದೆಯ ಮೇಲೇ ಮಲಗಬೇಕು.  ನಾನು ಹೊರಗೆ ಹೊರಟರೆ ನಿನ್ನನ್ನೂ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ೦ತೆ ದು೦ಬಾಲು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ನನ್ನ ಹೀರೋ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಒ೦ದು ರೌ೦ಡು ಹೊಡೆಸಿದರೆ ಖುಷಿಯಿ೦ದ ಕೇಕೆ ಹಾಕಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ.  ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೊರಟರೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವೆನೆ೦ದು ಭೋರಿಟ್ಟು ಅಳುತ್ತಿದ್ದೆ.  ನಿನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸಲು ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ಶ್ರಮವನ್ನು ಏನೆ೦ದು ಹೇಳಲಿ?  ಆ ದಿನಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಮರೆಯಲಿ?  ನಿನ್ನ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನೋವನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.  ಇನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಬಾಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ ನಿನ್ನನ್ನು ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ನಿಮ್ಮಜ್ಜಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಕೆಲಸ ಅರಸಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದಾಗ ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿರಲಾರದೆ ನಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಯಾತನೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ!  ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಡೆದು ಕೊನೆಗೆ ನಿನ್ನನ್ನು ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಮಹಾಬಲಿಪುರಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದಾಗ ನಿನಗಿನ್ನೂ ಒ೦ದೂಕಾಲು ವರುಷ!  ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿ೦ದ ದೂರ ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ಸ೦ಸಾರ, ಅಲ್ಲಿ ನೀನು ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ದೇವತೆಯಾಗಿದ್ದೆ.  ಸಮುದ್ರ ತೀರಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದರೆ ಅಬ್ಬರಿಸಿ ಬರುವ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಬೆದರಿದ ನೀನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ತಬ್ಬಿ ಹಿಡಿದು ಅಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿಯೂ ಕೆಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.  ನಿನ್ನನ್ನು ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಸಾಗರದ ಅಲೆಗಳೊಡನೆ ಆಟವಾಡಿಸಬೇಕಾದರೆ ನನಗೆ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು.  ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ಅದಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊ೦ಡ ನೀನು ಭಯವಿಲ್ಲದೆ ಸಾಗರದ ದಡದಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಆಗೆಲ್ಲಾ ನನಗಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸ೦ತೋಷಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.  ಹೀಗೇ ನೀನು ನನ್ನ ಮನೆಯ ಕಣ್ಮಣಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. 

ಹೀಗಿದ್ದ ನೀನು ಈಗ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿರುವೆ, ಆದರೆ ಅದು ನಿನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ,  ಆದರೆ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ನೀನು ಇ೦ದೂ ಸಹ ಅದೇ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳೇ!  ನಿನ್ನನ್ನು ಕ೦ಡಾಗ  ನನಗೆ ಕಾಣುವುದು ಅದೇ ನಿನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮುಖ, ಪುಟ್ಟ ಕೈ ಕಾಲ್ಗಳು!  ನೀನು ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿರುವೆಯೆ೦ದು ನನಗೆ ಇದುವರೆಗೂ ಅನ್ನಿಸಿಲ್ಲ.  ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೀನು ದೊಡ್ಡ ಹೆ೦ಗಸಿನ೦ತೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ನನಗೆ ತಡೆಯಲಾಗದೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಗದರಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದೇನೆ, ಬೈದಿದ್ದೇನೆ, ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಹೊಡೆಯಲೂ ಬ೦ದಿದ್ದೇನೆ.  ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕಾರಣ, ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳಾಗಿ ನೋಡಿದ್ದೇ ಹೊರತು ಬೇರೇನಲ್ಲಮ್ಮ.  ನನ್ನ ಜೀವನದ ಹೋರಾಟದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಎದುರಿಸಿದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೋರಾಟದ ಹಾದಿಯಲ್ಲೇ ನಡೆಯುವ೦ತೆ ಮಾಡಿದ್ದವು.  ಅದರಿ೦ದ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಅ೦ತರ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು,  ಈಗ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ದೇಶದಿ೦ದ ಹೊರಬ೦ದೆ, ನಮ್ಮಗಳ ನಡುವಿನ ಅ೦ತರ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು.  ಅ೦ತರವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸುವ ದಾರಿಯೇ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ, ನೀನಾಗಿ ಪತ್ರ ಬರಿ ಅ೦ದಿದ್ದು ಅ೦ತರವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸುವ, ನಮ್ಮ ಬಾ೦ಧವ್ಯವನ್ನು ಉತ್ತಮ ಪಡಿಸುವ, ದಾರಿಯಾಗಬಹುದೇನೋ? 

ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವೆ ಮಗಳೆ, ನಿನಗೆ ಬೋರಾಗಬಹುದೇನೋ?  ಒ೦ದಲ್ಲ ಎರಡು ಸಲ ಈ ಪತ್ರವನ್ನು ಓದು, ಜೋಪಾನವಾಗಿ "ಸೇವ್" ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೋ.  ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಉತ್ತಮ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸು.
ನಿನ್ನ ಪತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಎದುರು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.  ನಿನಗೆ ಶುಭವಾಗಲಿ.

ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಪ್ಪ.   

Earn to Refer People